Novi Sad je drugi po veličini grad u Srbiji, ujedno i glavni grad Autonomne pokrajine Vojvodine. Svojom pozicioniranošću na jednoj od glavnih evropskih reka – Dunavu, oduvek je bio na raskršću najvažnijih puteva. 
Njegovo područje naseljava između trista i četristo hiljada ljudi ponosnih na viševekovnu tradiciju svog grada, koja obuhvata temeljne institucije srpske kulture: Maticu srpsku, Srpsko narodno pozorište, Sterijino pozorje, kao i razna arhitektonska obeležja poput atraktivnog starog gradskog jezgra, mnogobrojne muzeje i sedamnaest manastira sa salašima u neposrednoj okolini.  Domaćin je brojnih svetski poznatih manifestacija i festivala poput „EXIT“ festivala, njegovog zaštitnog znaka zahvaljujući kome poseduje raznolikost ponude neophodne za što bolju pozicioniranost na turističkoj mapi sveta. Novi Sad je multikonfesionalna i multinacionalna sredina u kojoj se pripadnost manjinama doživljava kao prednost, čemu svjedoče specijalizovane katedre Univerziteta na kojima se nastava održava na jezicima nacionalnih manjina ili je namenjena njihovom izučavanju. 

Najatraktivnija turistička obeležja Novog Sada

Dunav
Dunav je jedan od glavnih simbola Novog Sada duž kojeg se prostire čuveno šetalište „Beogradski kej“ sa brojnim plažama od kojih je najlepša i najposećenija „Štrand“ plaža. Predstavlja specijalni rezervat prirode kao stanište jedinstvenih vrsta ptica, od kojih je Koviljsko – petrovaradinski rit od međunarodnog značaja. 

Petrovaradinska tvrđava 
Predstavlja najznačajniji kulturno – istorijski spomenik koji datira iz XVII i XVIII veka. Unutar njenih zidina smešten je Muzej grada Novog Sada, Akademija umetnosti, Opservatorija i Arhiv grada. Ova tvrđava je tokom jula meseca tradicionalno domaćin najboljeg evropskog festivala „EXIT“-a.

Staro gradsko jezgro
Gradske ulice krase nekoliko grandioznih palata s kraja devetnaestog i početka dvadesetog veka: Tanurdžićeva, Menratova, Vatikan, Klajnova. Ovde se nalazi i najstarija kuća sagrađena u prvoj polovini osamnestog veka kao i brojni sakralni objekti koji pripadaju različitim veroispovestima.  

Fruška gora sa manastirima
Fruška gora obuhvata nacionalni park na čijem se području nalazi sedamnaest zadužbina srpskih despota, manastira podignutim u periodu od XV do XVIII veka. Sa svojim raznovrsnim prirodnim resursima - šumovitim predelima,  jedinstvenom florom i faunom, prirodnim rezervatima, brojnim jezerima i planinskim stazama nalazi se delom predstavlja jedno od najsadržajnijih turističkih celina u Podunavlju.

Salaši
Ono što turističku ponudu Novog Sada čini dodatno jedinstvenom su salaši koji svojim krajnje autentičnim izgledom podsećaju na prošla vremena panonskih ruralnih naselja. Ova naselja čuvaju tradicionalni duh ovog područja i uglavnom se prostiru na teritorijama  Čeneja, Veternika, Begeča i Kaćkog atara.

Novosadski sajam
Prestižno mesto na kojem se u toku jedne godine organizuje i do dvadeset sajmova i izložbi kao i približno oko četristo događaja u okviru kongresnog centra „Master“.  Osnovan je početkom XX veka i  prostire se na površini od 22,6 hektara a godišnje ga poseti oko 1 200 000 ljudi. 

FESTIVALI

„Kubanero salsa“ – maj; Serbia fashion week – april, novembar; Cinema city – jun i jul; Festival uličnih svirača – septembar; Novosadski samba karneval – avgust; „Exit“ – jul;“Interfest“ – jun; „Youth fair“ – jul; „Zmajeve dečje igre“ – jun; „Sterijino pozorje“ – maj i jun; Poljoprivredni sajam – maj; „Nomus“ – april; 

KULTURNI ŽIVOT

Pozorišta – Srpsko narodno pozorište, Novosadsko pozorište, Pozorište mladih, Novosadski novi teatar, Teatar „34“
Muzeji – Muzej Vojvodine, Muzej grada Novog Sada, Muzej savremene umetnosti Vojvodine
Galerije – Galerija Matice srpske, Spomen zbirka Pavla Beljanskog, Poklon zbirka Rajka Mamuzića, Galerija atelje „61“
Bioskop – „Arena Cineplex“
Kulturni centri – Kulturni centar Novog Sada, Omladinski centar, Studentski kulturni centar, Dečji kulturni centar

NOĆNI ŽIVOT
Barovi
„Giardino“, Gradska kafana, „Dva psa“, „The pabić“, „Wake up juice bar“, „Radio cafe 021“, „Jollytravel“, „Incontro“, „Dva anđela“, „Kafemat“, „Buddha bar“, „Atelje“

Klubovi
„London pub“, „Muzej“, „Jazz club wheels“

Salaši
„137“, „Pajin salaš“, „Brkin salaš“, „Mitin salaš“, „Cvejin salaš“, „Etno kuća“

Čarde
„Čarda Cesla“, „Aqua Doria“, „Tako je suđeno“, „Dunavska terasa“, „Noina arka“,  „Kućerak kod česme“, „Ribarska noć“, „Čarda Mačak“, „Čarda na Kamenjaru“, „Čarda Kod Braše“, „Čarda na jami“, „Plavi Dunav“, „Dunavac“

SMEŠTAJ

Hoteli
„Best Western Prezident“, „Park“, „Leopold“, „Aleksandar“, „Centar“, „Gymnas antik“, „Master“, „Novi Sad“, „Sole mio“, „Planeta Inn“, „Dash“, „Aurora“, „Arta“, „Norcev“, „Panorama“, „Putnik“, „Vojvodina“, „Vigor“, „Rimski“, „Pobedonosac Sveti Geogrije“

Hosteli
„Varad INN“, „Downtown“, „Zlatna greda“, „Terasa“, „Kutak“, „Centar“, „ NS Rental studio“, „Frenky“

ŠOPING - TC „Sad Novi Bazaar“, TC „Spens“, TC „Big

Čoka (mađ. Csóka) je gradsko naselјe u Srbiji u opštini Čoka u Severnobanatskom okrugu. Prema popisu iz 2011. bilo je 4028 stanovnika.

U naselјu Čoka živi 3799 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 40,4 godina (38,6 kod muškaraca i 42,1 kod žena). U naselјu ima 1802 domaćinstva, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,61.

Stanovništvo u ovom naselјu veoma je nehomogeno, a u poslednja tri popisa, primećen je pad u broju stanovnika.

Čoka - je staro naselje. To potvrđuju ostaci materijalne kulture koji datiraju iz vremena pre nove ere. Iz tog vremena u neposrednoj okolini Čoke postoji nekoliko lokaliteta od kojih je najpoznatiji »Kremenjak«. Kako se arheološki materijal iz »Kremenjaka« odlikuje određenim specifičnostima, u arheologiji je uveden pojam »Čokanska kultura«.

Stari naziv mesta je Čaka, koji je po Borovskom ( dr. Borovski Šandor član Mađarske kraljevske akademije nauka i sekretar Mađarskog istorijskog društva) lično ime i tek kasnije je pretvoreno u Čoka. Mesto je registrovano kao dedovina plemena Čanad. U pisanim dokumnetima prvi put se spominje 1247 godine, pripadala je palatinu Pongracz, sinu Kelemeneš bana, dobili su je od kralja 1256. godine. Čoku zajedno sa ribnjacima nasledili su potomci Kelemeneš. Još 1280. godine bila je u posedu Tamaša sina palatina Pongracza kada su je kunski razbojnici spalili, posle čega je godinama bila pusta. Kralj Robert je na početku svog vladanja Čoku oduzeo od plemena Čanad i tek 1321. godine ponovo vratio, posredovanjem čanadskog »prepost-a« (biskupa).

Prilikom deobe 1337.godine deo imanja koji leži prema livadi pripao je porodici Telekdi a onaj deo prema Tisi pripao je porodici Makofalvi. Ove dve porodice su u tom vremenu Čoku ponovo naseljavali.

1469. godine, beleženi su kao vlasnici udova Deaka Ševenjhazi Alberta, udova Telekdi Lerinca i Serenji Oros Laslo.

22. maja 1508. godine izdejstvovao je za sebe Telekdi Ištvan za ovaj posed novo darovno pismo.

Još prve polovine XVI. veka Čoka se ubraja u veća naselja pa je čak i Olah Mikloš u svom delu napisanom 1536. godine smatrao nužnim da je spomene.

Odmah po padu Temišvara započelo je propadanje i ovog naselja, vlastela i kmetovi beže a na njihova mesta naseljava se nekoliko srpskih pastira. Po turskom zapisu 1557 – 1558 nađeno je svega 13 žitelja.

1561. godine je palatin (državni išpan) Nadasdi Ištvan oduzeo Čoku od Telekdi Mihalja koji je otkazao poslušnost i poklonio je Karačonji Laslu, dok je poslednji potomak porodice Mako svoj deo poseda ostavio svojom oporukom iz 1563. godine, svojoj sestri Iloni i sinu Cokoli Đerđu.

1564. godine kraljevski poreski popisivač je zabeležio ovde 5 1/2 porte (poseda) ali po padu Đule pripada turcima i skoro sasvim propada, tako da su 1580. godine ovde živela svega 4 srpska pastira.

Posle poraza turaka kod Sente na mesto starog naselja došlo je još 36 srpskih pastira. 1753. godine Čoka je označena kao srpsko naselje i imala je 192 doma.

Prilikom svog proputovanja južnog dela Ugarske 1768. godine došao je car Josif II. iz Kikinde u Čoku a odavde je otišao da obiđe poprište bitke kod Sente.

1773. godine osnovana je srpska škola i podignuta pravoslavna crkva.

1779. godine Čoka je priključena Torontalskoj županiji.

Kada je u Beču rešena prodaja državnih dobara, Čoku je na javnoj dražbi 1782. godine kupio Marcibanji Lerinc koji je ovamo odmah doveo mađare – radnike.

1785. godine osnovana je rimokatolička kapelanije pod upravom temišvarskog biskupa, a 1808. godine pretvorena je u plebaniju. 1797 godine Čoka je izdejstvovala sebi naziv varošica sa tržišnim privilegijama.

1800. godine došlo je iz preko Dunavskih krajeva više mađarskih porodica, a 1806. godine slovačkih.

Čoka je dobila pravo na održavanje godišnjih vašara 19.09.1801. godine.

Rimokatolička crkva je podignuta izdašnom pomoći porodice Marcibanji u periodu od 1803- 1809. godine. Marcibanji Lerinc snabdeo je crkvu sa puno skupocenih crkvenih slika koje je nakupovao prilikom zatvaranja katoličkih manastira u vreme vladavine Josifa II. Nažalost veći deo od ovih slika 1849. godine je upropašćen.

Godine 1830., 1836 i 1849. pustošila je kolera i stradalo je 141 osoba.

Poslednji vlastelin Čoke bio je Marcibanji Lerinc, koji je započeo zidanje kaštilja, no pošto je isti izvršio samoubistvo, posao nije dovršen. Imanje je potom 1868.godine prešlo u ruke Barber Agoštona i Klasemann pivarima iz Kobanje. Zatim je imanje postalo vlasništvo Švab Karolja koji je dovršio zidanje »Kaštilja«.

Poslednji vlasnici ovog veleposeda bili su Karolj i Artur Lederer koji su ujedno bili patronati katoličke crkve.

Za vreme stare Jugoslavije Čoka je pretežno poljoprivredni kraj a privreda je u svom začetku.

Kulturni život Čoke svodi se na kulturni amaterizam započet u drugoj polovini XIX.veka formiranjem KD »Četrdesetosmi krug« koje je delovalo do 1918 godine. Danas u Čoki postoje Kulturno društvo »Mora Ferenc« čiji članovi neguju mađarski, i KUD »Sveti Sava« koji neguje srpski folklor. Pored ovih društava u Čoki deluje Kamerna scena »Talija« i APD »Orpheus theatar« Čoka. Česte su izložbe radova likovnih umetnika koji stvaraju u Čoki kao i javne priredbe čiji su organizatori navedena društva. U Čoki deluje i matična biblioteka sa zavidnim fondom knjiga.