Sombor se nalazi u sjeverozapadnom dijelu Vojvodine, odnosno Srbije. Nalazi se na dnu basena nekadašnjeg Panonskog mora. Grad se razvio na jednom od 14 ostrva, koje je formirala rijeka Mostonga, svojim široko razlivenim tokom. Kasnije je vodoregulacijom, melioracijom i prokopavanjem kanala fizionomija terena sasvim izmijenjena pa Sombor više nije ostrvski grad na močvarnom terenu.

Sombor se svojim sjevernim obodom graniči sa Mađarskom, a na zapadu sa teritorijom Republike Hrvatske. Opština je veoma dobro povezana magistralnim i regionalnim putevima. Od Beograda je udaljen 175 km a od Budimpešte 220 km.

Ovaj grad se ubraja među najljepše i najreprezentativnije gradove Srbije. Čuven je po svojoj arhitekturi, urbanosti i originalnosti ali i po veselom duhu i bogatom društvenom i noćnom životu.

U pisanim dokumentima prvi put se pominje 1391. godine pod imenom Cobor Sent Mihalj, kao posjed grofa Cobora.
Nakon pada pod vlast Turaka Sombor je poprimio naglašene karakteristike turskog naselja. Postao je sjedište nahije Segedinskog sandžaka. Imao je hamam, saraj, dvije medrese i preko dvije stotine zanatskih radnji: kazandžija, kujundžija i drugih karakterističnih zanata dok su gradom dominirali minareti sedam džamija. Vlasti i vremena su se mijenjali do 1749. godine kada su somborci od carice Marije Terezije otkupili status „slobodnog kraljevskog grada“i od tada počinje novija istorija Sombora koju prati snažan privredni i kulturni razvoj.

Sombor je jedan od, u to vrijeme rijetkih gradova, koji je u potpunosti planski i urbanistički regulisan. Fransoa de Soar napravio je prvi plan Sombora čiji original se i danas čuva u bečkom Ratnom arhivu. Ovaj plan svjedoči da je stari centar Sombora zadržao svoj autentični oblik a većina velikih i reprezentativnih zgrada je sačuvana. Staro gradsko jezgro omeđeno je sa četiri vijenca – ulice formirajući pravougaonik koji jasno odvaja stari od novog dijela grada.
Većina građevina građena je u stilu Bidermajer i pseudo-bidermajer, a od gradskih palata i crkava izdvajaju se: somborska Županija, Gradska kuća ili Magistrat, Gradska biblioteka „Karlo Bijelicki“, Graškalovićeva palata, kuća Janoša Mađara, Kronić palata, Manastir Svetog arhiđakona Stefana, Crkva Presvetog Trojstva – stara katolička crkva, Crkva Svetog Jovana Preteče – mala pravoslavna crkva, Crkva Svetog velikomučenika Georgija – velika pravoslavna crkva, Karmelićanska crkva – crkva sa dva tornja, Kapela Svetog Ivana Nepomuka, Plebanija – Župni dvor, Preparandija – Učiteljska škola, Srpska čitaonica i mnoge druge.

Kada su prirodne atrakcije u pitanju, Sombor ni ovdje ne zaostaje, naprotiv, u cijeloj Srbiji ubjedljivo prednjači po broju parkova i zelenih površina. U okolini Sombora nalaze se čuvena lovišta i šumski kompleksi te je stoga lovni turizam u ovom kraju izuzetno razvijen. U somborskim lovištima uzgaja se plemenita divljač kao što je ritski jelen, srne, mufloni, divlje svinje, različite vrste ptica i druga sitna divljač.

Sombor je autobuskim prevozom izuzetno dobro povezan sa svim većim centrima u Srbiji.

Adresa autobuske stanice:

Franje Rackog bb, 25000 Sombor 
Tel: +381 25 441 166

Inđija je gradsko naselјe i sedište opštine Inđija u Sremskom okrugu. Prema popisu iz 2011. bilo je 26025 stanovnika. Zajedno sa Srbima koji čine većinski deo, na teritoriji Opštine žive još Hrvati, Mađari, Slovaci, Ukrajinci, Romi, Makedonci, Rusini, Rusi, Bošnjaci, Bugari, Česi i drugi. Grad Inđija administrativno pripada Sremskom okrugu u Vojvodini. Inđija je železnička raskrsnica Srema. Kroz Inđiju prolazi železnička pruga Beograd-Novi Sad-Subotica, te Beograd-Stara Pazova-Ruma-Sremska Mitrovica. Pored Inđije prolazi i međunarodni auto-put Beograd-Novi Sad-Subotica-Budimpešta.

Od reke Dunav i naselјa Stari Slankamen, udalјena je 19 km. Od aerodroma Nikola Tesla udalјena je oko 40 km.

Inđiju prvi put pominje despot Jovan Branković 1496. godine, ali sasvim sigurno je da su lјudi ovde živeli pre 1455. Dok je bila pod vlašću Osmanskog carstva, u Inđiji su živeli pretežno Srbi. 1717. godine, Inđijom je zavladala Habzburška dinastija, pa je grad postao feudalna oblast pod Markom Pejačevićem.

Srednjovekovna Inđija bila je smeštena nešto severnije od današnje. Današnju Inđiju osnovali su Srbi iz Beške 1746, kada je grad brojao 60 kuća. 1791. godine, grad već broji 122 kuće i 1.054 stanovnika. Početkom XIX veka, Nemci i Česi naselјavaju Inđiju, a krajem istog veka dolaze i Mađari.

Razvoj Inđije je usko povezan i sa razvojem železničke infrastrukture, koja se razvila 1883. godine iz tri pravca: od Subotice sa severa, od Sremske Mitrovice preko Rume sa zapada, te od Beograda sa jugoistoka. Tako je Inđija postala železnička raskrsnica Srema, kao i cele Vojvodine.

Različiti rajmovi počeli su da se održavaju početkom XIX veka, u vreme kada je osnovana državna poštanska služba. Telegraf počinje da radi u Inđiji 1850. godine, a poštanski prenos novca započet je 1886. godine. Prva banka je osnovana 1897. godine, kao i prva trgovačka škola.

Prva elektrana u Inđiji počinje sa radom 1911. godine. Industrijski napredak u Inđiji je započet osnivanjem mlinova sredinom XIX veka. Prvi veći mlin na paru, kapaciteta od deset vozila pšenice na dan, napravila je kompanija iz Budimpešte, 1890. godine. Posle mlinova, sledile su razne fabrike. Tradicija proizvodnje nameštaja i tepiha, započeta je 1876. godine. Na početku XX veka, osnovana je poznata fabrika za proizvodnju krzna.

U ovom periodu Inđija postaje tradicionalna odrednica za trgovinu i centar uspešnih trgovinskih kompanija.

Prvi moderan put u Srbiji, prolazio je kroz Inđiju još 1939. godine.

Između dva svetska rata, Inđija je bila najrazvijenije mesto u Vojvodini, kao i duhovni i kulturni centar Nemaca u Sremskom regionu. Posle 1944. godine i novih seoba, Inđija ponovo postaje naselјena uglavnom Srbima.

Nakon Drugog svetskog rata, osnovane su mnoge nove fabrike, za široku proizvodnju; od prehrambenih proizvoda, tekstila, građevinskog materijala, pa do industrije za obradu metala. Šezdesetih godina XX veka, u Inđiji naglo raste broj malih i srednjih preduzeća.