Novi Kneževac se nalazi na severoistoku Banata, na tromeđi Srbije, Mađarske i Rumunije, pokraj Tise. Područje opštine Novi Kneževac prostire se na 308 kilometara kvadratnih, ima oko 13.000 stanovnika, a predstavlja privredno i kulturno središte ove regije.

Prvi pisani podaci o naselju Kenešne (N. Kneževac) nalaze se u spisima anonimnog notara ugarskog kralja Bele III o istoriji Mađara iz 12. veka. Tadašnji naziv upućuje na slovensko poreklo i označava sedište kneza. Kako je ovde vekovima bio najpovoljniji prelaz preko Tise, naselje je jedno vreme nosilo ime Rev Kanjiža, što znači skela Kanjiža.

Posle velike seobe Srba pod Arsenijem Čarnojevićem prve srpske porodice se naseljavaju u ovoj varoši, a Marko Đurković Servijski, trgovac iz Novog Sada, 1781. kupuje u Beču titulu i kneževački feud i tada počinje procvat ovog lepog gradića. Servijski gradi jednospratni barokni dvorac koji je i jedna od najstarijih građevina u Banatu. Kasnije njegovi potomci formiraju park uz Tisu i grade još tri dvorca koji su danas pravi mamac za turiste. Građenjem crkava i infrastrukture (bolnice, štamparija, pruga do Segedina), uvođenjem struje, 1913. godine, i bioskopa kada ga nisu imali mnogi evropski centri, gradić dobija sadašnji izgled, širokih ulica i sređenih parkova, a ime Novi Kneževac konačno 1935. godine.

U turističkoj ponudi ovog mesta su lov i ribolov, sa bogatstvom divljači i retkim primercima ptica u gustim šumama uz nasipe Tise sve do granice sa Mađarskom, i arheološka nalazišta iz 12. veka. Park koji se proteže uz reku, gde se nalazi i motel sa terasom nad samom Tisom, prosto mami posetioce, kao i priredbe „Leto na Tisi”, „Dani paprike”, kajakaške i veslačke regate, a biciklističkim stazama možete stići sve do granice.

Mnogi istoričari smatraju da je ovde sahranjen i čuveni osvajač Atila Bič božji. Nepravilni meandri Tise prema Senti, kažu, kriju možda mogilu od kamenja – prilikom sahrane verne vojskovođe su prvo skrenule deo reke a potom potopile grob osvajača za sva vremena.

Od Beograda do Novog Kneževca možete stići preko Novog Sada, Sente i Čoke ili banatskom stranom preko Zrenjanina i Kikinde putem kraćim za 20 kilometara. Svako ko je proveo samo nekoliko dana u ovom tihom mestu uz specijalitete od ribe i divljači i srpsko-mađarsku kuhinju, vraća mu se da „napuni baterije” za prebrzi adrenalinski život.

Opština Senta nalazi se u Srbiji,  u severnom delu Autonomne  Pokrajine Vojvodine,  42  km južno od  srpsko-mađarske  granice, na  desnoj obali reke  Tise. Površina  opštine  Senta iznosi   283.5 km² . U pravcu sever-jug najviše je široka 13 km, a u pravcu istok-zapad najveća dužina je 28,5 km. Opštini Senta  administrativno  pripadaju  još četiri  naselja  seoskog  tipa:  Gornji Breg,  Bogaraš,  Tornjoš  i Kevi.

Senta je izrasla oko manastira. Prvi put se pominje 1216. godine i razvija zahvalјujući pogodnom geografskom položaju, na važnom prelazu preko reke Tise. Od 14. veka posed je budimskog nadbiskupa. 1506. godine postala je slobodni kralјevski grad. U ratu između Austrije i Turske, jedna od najvećih pobeda Austrije bila je bitka kod Sente 11. septembar 1697. godine ("Kod Sente je spasen Beč"). Nakon što su se Srbi graničari iz Potisko-pomoriške granice 1742. godine većinom iselili u Rusiju u XVIII i XIX veku Sentu su naselili Mađari, Slovaci, Nemci i Jevreji, a između dva svetska rata i posle 1945. godine Srbi, Crnogorci i drugi narodi. Senćansko pristanište, udalјeno 124 km od ušća Tise u Dunav, bilo je jedno od najvažnijih u prostoru dvorečja. Godine 1769. Senta je izgorelau velikom požaru.

Završetkom Prvog svetskog rata Senta dolazi u okrilje južnoslovenske države, koja je tada formirana. Kao posledica promene carstva ekonomsko razviće se zaustavlja, a zahvaljujući agrarnoj reformi grad gubi prethodnu veliku ekonomiju, usled čega dolazi do unazađivanja ekonomskog i društvenog razvića.

U drugom svetskom ratu je mnogo stanovnika Sente postalo žrtvom usled odmazdi raznih političkih sistema. Velika ulaganja za rekonstrukciju posle rata su zaobišla opštinu. Većina stanovnika se bavi poljoprivredom, a promena se javlja samo posle 50-ih godina XX veka. Početkom šezdesetih godina izgradi se most preko Tise, i fabrika šećera. Kasnije se izgrađuje industrijska zona, koja se nalazi južno od grada, gde je svoje mesto dobilo više ekonomskih i industrijskih postrojenja, odnosno luka, koju su, nažalost, premestili na istorijsko mesto Senćanske bitke.

U ekonomskom životu grada još i danas glavnu ulogu igra poljoprivredna proizvodnja. Tokom sedamdesetih godina XX. veka peskom je popunjeno ostrvce koje se nalazilo na južnom delu grada, a na tom mestu je izgrađena stambena četvrt, namenjena stanovanju više stotina porodica. Kej, blizu samog centra grada, predstavlja popularno šetalište pod krošnjama kestenova.