Opština Senta nalazi se u Srbiji,  u severnom delu Autonomne  Pokrajine Vojvodine,  42  km južno od  srpsko-mađarske  granice, na  desnoj obali reke  Tise. Površina  opštine  Senta iznosi   283.5 km² . U pravcu sever-jug najviše je široka 13 km, a u pravcu istok-zapad najveća dužina je 28,5 km. Opštini Senta  administrativno  pripadaju  još četiri  naselja  seoskog  tipa:  Gornji Breg,  Bogaraš,  Tornjoš  i Kevi.

Senta je izrasla oko manastira. Prvi put se pominje 1216. godine i razvija zahvalјujući pogodnom geografskom položaju, na važnom prelazu preko reke Tise. Od 14. veka posed je budimskog nadbiskupa. 1506. godine postala je slobodni kralјevski grad. U ratu između Austrije i Turske, jedna od najvećih pobeda Austrije bila je bitka kod Sente 11. septembar 1697. godine ("Kod Sente je spasen Beč"). Nakon što su se Srbi graničari iz Potisko-pomoriške granice 1742. godine većinom iselili u Rusiju u XVIII i XIX veku Sentu su naselili Mađari, Slovaci, Nemci i Jevreji, a između dva svetska rata i posle 1945. godine Srbi, Crnogorci i drugi narodi. Senćansko pristanište, udalјeno 124 km od ušća Tise u Dunav, bilo je jedno od najvažnijih u prostoru dvorečja. Godine 1769. Senta je izgorelau velikom požaru.

Završetkom Prvog svetskog rata Senta dolazi u okrilje južnoslovenske države, koja je tada formirana. Kao posledica promene carstva ekonomsko razviće se zaustavlja, a zahvaljujući agrarnoj reformi grad gubi prethodnu veliku ekonomiju, usled čega dolazi do unazađivanja ekonomskog i društvenog razvića.

U drugom svetskom ratu je mnogo stanovnika Sente postalo žrtvom usled odmazdi raznih političkih sistema. Velika ulaganja za rekonstrukciju posle rata su zaobišla opštinu. Većina stanovnika se bavi poljoprivredom, a promena se javlja samo posle 50-ih godina XX veka. Početkom šezdesetih godina izgradi se most preko Tise, i fabrika šećera. Kasnije se izgrađuje industrijska zona, koja se nalazi južno od grada, gde je svoje mesto dobilo više ekonomskih i industrijskih postrojenja, odnosno luka, koju su, nažalost, premestili na istorijsko mesto Senćanske bitke.

U ekonomskom životu grada još i danas glavnu ulogu igra poljoprivredna proizvodnja. Tokom sedamdesetih godina XX. veka peskom je popunjeno ostrvce koje se nalazilo na južnom delu grada, a na tom mestu je izgrađena stambena četvrt, namenjena stanovanju više stotina porodica. Kej, blizu samog centra grada, predstavlja popularno šetalište pod krošnjama kestenova.

Inđija je gradsko naselјe i sedište opštine Inđija u Sremskom okrugu. Prema popisu iz 2011. bilo je 26025 stanovnika. Zajedno sa Srbima koji čine većinski deo, na teritoriji Opštine žive još Hrvati, Mađari, Slovaci, Ukrajinci, Romi, Makedonci, Rusini, Rusi, Bošnjaci, Bugari, Česi i drugi. Grad Inđija administrativno pripada Sremskom okrugu u Vojvodini. Inđija je železnička raskrsnica Srema. Kroz Inđiju prolazi železnička pruga Beograd-Novi Sad-Subotica, te Beograd-Stara Pazova-Ruma-Sremska Mitrovica. Pored Inđije prolazi i međunarodni auto-put Beograd-Novi Sad-Subotica-Budimpešta.

Od reke Dunav i naselјa Stari Slankamen, udalјena je 19 km. Od aerodroma Nikola Tesla udalјena je oko 40 km.

Inđiju prvi put pominje despot Jovan Branković 1496. godine, ali sasvim sigurno je da su lјudi ovde živeli pre 1455. Dok je bila pod vlašću Osmanskog carstva, u Inđiji su živeli pretežno Srbi. 1717. godine, Inđijom je zavladala Habzburška dinastija, pa je grad postao feudalna oblast pod Markom Pejačevićem.

Srednjovekovna Inđija bila je smeštena nešto severnije od današnje. Današnju Inđiju osnovali su Srbi iz Beške 1746, kada je grad brojao 60 kuća. 1791. godine, grad već broji 122 kuće i 1.054 stanovnika. Početkom XIX veka, Nemci i Česi naselјavaju Inđiju, a krajem istog veka dolaze i Mađari.

Razvoj Inđije je usko povezan i sa razvojem železničke infrastrukture, koja se razvila 1883. godine iz tri pravca: od Subotice sa severa, od Sremske Mitrovice preko Rume sa zapada, te od Beograda sa jugoistoka. Tako je Inđija postala železnička raskrsnica Srema, kao i cele Vojvodine.

Različiti rajmovi počeli su da se održavaju početkom XIX veka, u vreme kada je osnovana državna poštanska služba. Telegraf počinje da radi u Inđiji 1850. godine, a poštanski prenos novca započet je 1886. godine. Prva banka je osnovana 1897. godine, kao i prva trgovačka škola.

Prva elektrana u Inđiji počinje sa radom 1911. godine. Industrijski napredak u Inđiji je započet osnivanjem mlinova sredinom XIX veka. Prvi veći mlin na paru, kapaciteta od deset vozila pšenice na dan, napravila je kompanija iz Budimpešte, 1890. godine. Posle mlinova, sledile su razne fabrike. Tradicija proizvodnje nameštaja i tepiha, započeta je 1876. godine. Na početku XX veka, osnovana je poznata fabrika za proizvodnju krzna.

U ovom periodu Inđija postaje tradicionalna odrednica za trgovinu i centar uspešnih trgovinskih kompanija.

Prvi moderan put u Srbiji, prolazio je kroz Inđiju još 1939. godine.

Između dva svetska rata, Inđija je bila najrazvijenije mesto u Vojvodini, kao i duhovni i kulturni centar Nemaca u Sremskom regionu. Posle 1944. godine i novih seoba, Inđija ponovo postaje naselјena uglavnom Srbima.

Nakon Drugog svetskog rata, osnovane su mnoge nove fabrike, za široku proizvodnju; od prehrambenih proizvoda, tekstila, građevinskog materijala, pa do industrije za obradu metala. Šezdesetih godina XX veka, u Inđiji naglo raste broj malih i srednjih preduzeća.