Sokobanja se nalazi u jugoistočnoj Srbiji, na nadmorskoj visini od 400 metara u kotlini izmedju planina Rtnja (1560m) i Ozrena (1174m).

Sokobanja (9000 stanovnika) je privredni, zdravstveni, kulturni i turistički centar opštine koja zahvata površinu od 525km2, u kojoj u 25 naseljenih mesta živi oko 20.000 stanovnika.

Osnovna grana privrede je turizam uz poljoprivredu i rudarstvo. Zahvaljujući dobrim saobraćajnim vezama u Sokobanju se stiže asfaltnim putem, brzo i lako iz svakog pravca.

Od davnina poznata kao turistička destinacija, Sokobanja ima osnovne elemente za formiranje raznovrsne turističke ponude: termomineralne vode, idealnu nadmorsku visinu 400m, povoljnu klimu, netaknutu prirodu koja je okružuje, bogatu kulturnu baštinu....

Sokobanja svojim posetiocima tokom cele godine i raznovrsne kulturno-zabavne sadržaje i manifestacije. Dani provedeni u Sokobanji ostaju trajno u nezaboravnoj uspomeni, pa je turistirado posećuju, otkrivajući u njoj uvek nove zanimljive detalje. Danas je Sokobanja jedno od najposećenijih turističkih mesta u Srbiji.

Lečenje u Sokobanji obavlja se , na osnovu utvrdjenih indikacija, kupanjem u toploj, blago radioaktivnoj vodi i inhalacijom, prema uputu i pod nadzorom lekara. Sokobanjski vazduh, sam po sebi je lek za obolele od astme.

Termalni izvori Sokobanje spadaju medju najradioaktivnije u ovom delu Evrope. Ukupno je šest glavnih,čija se temperatura vode kreće od 28-45 stepeni celzijusa. Obzirom da je izbijanje radioaktivnih gasova na čitavoj teritoriji Banje veliko, svaki posetilac je izložen blagoj inhalaciji, što veoma korisno utiče na disajne organe i ceo organizam.

Područje Sokobanje obiluje vrednim kulturno istorijskim spomenicima, crkvama i manastirima: srednjevekovni grad Sokograd, ostaci Vrmdžanskog grada, turski Amam (XV vek), restoran "Milošev konak", zgrada administracije Kneževine Srbije (XIX vek), crkva Sv. Preobraženja Gospodnjeg u centru Sokobanje, crkva Rodjenja Sv.Bogorodice na Lepteriji, manastir Jermenčić (XIV vek) na Ozrenu, crkva Uspenja Sv.Bogorodice u Jošanici (XI vek), crkva Ognjene Marije u Gradašnici, crkva Sv.Ilije u Istocima (XIX vek), spomen česma Knez Miloš Obrenović, Hajduk Veljka petrovića i Ljube Didića.

Lovišta na području Sokobanje su pravo mesto za najinteresantniju avanturu! U skladu sa propisanim zakonom i prema lovačkom kalendaru za divljač u režimu zaštite, odnosno cenovniku koji je doneo UO Lovačkog saveza Srbije, možete se na ovim terenima okušati u lovu na: zeca, poljsku jarebicu, divlju svinju, šumsku šljuku, fazana, divlju patku, lisku, goluba grivaša, prepelicu, grlicu, gugutku, potom srndaća i srne. Ne manje atraktivan je i lov na divljač van režima zaštite: vuka, divlju mačku, rakunopsa i lisice.

Leskovac je gradsko naselje i administrativni centar istoimene teritorijalne jedinice i Jablaničkog upravnog okruga.

Naselje datira još iz doba Rimskog carstva. Srednjovekovni naziv naselja je Glubočica.

Legenda kaže da se ispod brda u blizini sadašnjeg grada nalazilo jezero, te da je došlo do njegovog isušivanja i da je tu iznikla biljka leska (lešnik), po kojoj je grad pre više od 700 godina dobio ime. Sadašnje ime grada kao ime naseljenog mesta prvi put se pominje 1308. godine u Povelji Kralja Milutina.

Tokom NATO bombardovanja SRJ 1999, Leskovac i okolina su skoro svakodnevno bombardovani. U toku jednog naleta, 12. aprila 1999, pogođen je železnički most u Grdeličkoj klisuri i putnički voz, koji je u tom trenutku prelazio preko mosta. U ovom napadu stradalo je nekoliko desetina civila.

U Leskovcu se nalazi Narodna biblioteka Radoje Domanović koja je nastala iz Gradske čitaonice osnovane 1869. godine. Biblioteka je 1961. godine određena za matičnu biblioteku Jablaničkog okruga. Biblioteka danas poseduje preko 80.000 knjiga i drugih publikacija raspoređenih u različite sektore, među kojima su pozajmno i dečje odeljenje, fond strane knjige, kao i zavičajno odeljenje koje je osnovano 2012. godine kao legat i koje nosi ime po Nikolaju Timčenku i broji preko 15.000 naslova

U Leskovcu je 2. maja 1948. godine osnovan Narodni muzej, koji se sastojao iz tri odeljenja — etnografsko-arheološkog, narodnooslobodilačke borbe sa radničkim pokretom  i Muzeja tekstilne industrije. Muzej se zatim preselio u novu zgradu 10. maja 1974. godine, čime je otvorena mogućnost za razvoj muzejske delatnosti, a danas u svom sastavu ima više odeljenja i to za arheologiju, istoriju, istoriju umetnosti, etnologiju, konzervaciju i izradu suvenira.